‟overcq”

Wiedza opisana w tym dokumencie obecnie nie zachodzi na poziom stwarzania.

Dwumodułowość umysłu funkcjonuje w oparciu o dwie półkule mózgu. Mózg jest sieciową pamięcią powstawania aktywacji definicji bytów. W obu półkulach część tej pamięci jest niezmienialna (np. ta, która generuje instynkty), a część jest modyfikowalna i cały czas uaktualniana. Pamięć określa wprost postępowanie człowieka: pewne definicje są działaniami dlatego, że są połączone z fizycznymi narzędziami ciała, inne są fragmentami obrazów. Do aktywacji definicji działania, po rozpoczęciu wykonywania działania syntetycznego, umysł aktywuje w czasie w swojej sieci pamięciowej procedurę syntetycznego wykonywania tego działania, np. umiejętność wykonania ruchu ręką oraz każda inna umiejętność. Procedury wykonywania działań są tworzone do określonego celu i posługują się procedurami wykonywania działań cząstkowych, np. procedura ruchu ręką w znanym celu składa się z procedur napięcia określonych mięśni ciała. Umysł buduje optymalne u siebie procedury działań dla oczekiwanych od działania celów przez doświadczanie mechanizmów ciała względem otoczenia, wybór i doskonalenie szczegółów, czyli umysł dokonuje analizy mechanizmów, którymi się zajmuje — odbywa się to w definicjach umysłu przynależących do pamięci świadomej. Tylko wybrane definicje świadome są związane ze słowami języka, które same są definicjami połączonymi w określonych skojarzeniach. Definicje przynależące do pamięci nieświadomej (funkcjonującej tak samo) sterują działaniami wbudowanymi organizmu, ale mogą być poddane świadomemu sterowaniu pośredniemu — przy pomocy procedur syntetycznych — które może zarówno zaszkodzić człowiekowi (np. tzw. stres — pojęcie zbyt ogólne) jak i pomóc (np. świadome uspokajanie działań wysiłkowych ciała, by zapobiec przekroczeniu wytrzymałości jakiegoś procesu, który sygnalizuje umysłowi przeciążenie bólem, dokonywane kosztem wysiłku wewnętrznego i zewnętrznego wspomagania procesu, np. wzmożone oddychanie lub masaż, itp.).

Półkula prawaByło to pojęcie obróconego o 90° krzyża modułów, podczas gdy — już poprawione pojęcie — jest on w głąb, pionowo. — 〈moduł P〉 — zawiera pamięć historii stanów umysłu (które wynikają z aktywacji definicji wewnętrznych oraz interpretacji receptorów ciała) czyli pamięć przebiegu całościowego postrzegania i rozumienia obejmowaną osobowo podczas samoświadomej analizy (tak jak podczas uczenia ruchu ręką) w czasoprzestrzenne ramy wydarzenia, sytuacji. Półkula lewa — 〈moduł L〉 — zawiera pamięć wiedzy o przebiegu procesów — fragmenty integracji wiedzy o świecie określanej w kategoriach przedmiotowych bytów. ‹Moduł P› zawiera subiektywną prawdę własnego chcianego i dokonanego postępowania, a ‹moduł L› zawiera obrazy świata, względem którego się postępuje.

Opisany powyżej model określa umysł dziecka, który nie został jeszcze uszkodzony niszczeniem mechanizmów funkcjonowania ‹modułów› umysłu przez destrukcyjne wychowanie. Trzeba zauważyć, że ze względu na taką budowę umysł człowieka nie potrafi wykroczyć ponad człowieczeństwo, ponad jego cielesną i duchową egzystencję, ale jego przeznaczeniem jest przechowywanie tego, co dany człowiek od siebie robi w życiu i w czym uczestniczy.

Podczas gdy ludzie dopuszczają się różnych grzechów przeciwko światu i drugiemu człowiekowi przez swoje działania, przed którymi ostrzegają przykazania Boga — postępowanie w celu niszczenia mechanizmów podstawowych dwumodułowego umysłu człowieka zostało nazwane w religii chrześcijańskiej tzw. grzechami przeciwko Duchowi Świętemu. W dzisiejszym nowoczesnym świecie takie niszczenie umysłu jest wprowadzane systemowo pod nazwą tzw. ‛wolności w ramach prawa’, która nakazuje postępować zgodnie z narzucanymi procedurami ‹modułu L› określanymi w przepisach prawa państwowego. Historycznym przykładem ukazującym taki system państwowy jak dzisiaj są przyczyny postępowania św. Pawła w związku z posiadanym obywatelstwem Imperium Rzymskiego: dało mu ono wolność od więzienia, ale tylko do czasu, gdy zostało udokumentowane, że nie podporządkowuje się narzucanemu rozumieniu rzeczywistości społecznej.

Nie jest możliwe przekształcenie tak zbudowanego umysłu w kompletny umysł posłusznego obywatela, któremu brak człowieczeństwa, ale jest możliwe takie uszkodzenie umysłu, by dany człowiek zachowywał się niekompletnie, co stwarza wrażenie wykonywania narzucanych praw. Pierwszą metodą uszkadzania umysłu jest niedopuszczanie do myślenia przez dziecko, by zablokować procesy rozwoju obumodułowego i kształcić człowieka nieposiadającego mechanizmów własnej oceny doświadczanych wydarzeń w ‹module P›, a wykonującego mechanizmy wtłoczone do ‹modułu L›. Drugą metodą jest atak systemowy na ludzi, którzy mimo to wykształcili w pełni funkcjonujący umysł. Atak ten polega na zmasowanym słownym, obrazowym i czuciowym symulowaniu nieprawdziwych przebiegów procesów przy pomocy słów, obrazów i odczuć wziętych z wewnętrznej i zewnętrznej komunikacji człowieka dokonywanej przez niego w celu ukazania doświadczeń z ‹modułu P› do ‹modułu L›. Atak ten nie uczy umysłu takiej narzucanej rzeczywistości, lecz blokuje mechanizm funkcjonowania danego ‹modułu› i blokuje umysł, co stwarza wrażenie podporządkowania: człowiek wykonuje wtedy tylko mechaniczne fragmenty procedur ‹modułu L›.

Istnieją dwa rodzaje ataków — osobne na każdy ‹moduł› umysłu. Niszczenie ‹modułu L› polega na ilościowym powtarzaniu fałszywych stwierdzeń lub filmów słowami i obrazami wcześniej sformułowanymi przez osobę w prawdziwej sytuacji oraz stymulowaniu receptorów czucia fałszywymi zachowaniami w sytuacjach wcześniej prawdziwie przeżytych przez daną osobę. Niszczenie ‹modułu P› polega na prezentacji danej osobie fragmentu jej doświadczonej historii życia wewnętrznego‐zewnętrznego opisywanej przy pomocy słownej, obrazowej lub czuciowej i wstawienie fałszywego słowa, obrazu lub odczucia.

Pierwszy etap rozpoczętej postępującej destrukcji umysłu osoby zaatakowanej psychicznie w opisywany sposób jest diagnozowalny wizualnie po twarzy, jeśli atak był wystarczająco silny, by wywołać okresową blokadę całego zaatakowanego ‹modułu›, i został opisany jako „syndrom ‚szklanego’ oka”.Syndrom ‚szklanego’ oka – syndromem przemocy psychicznej Wszystkie przypadki są diagnozowalne w bezpośrednim badaniu przy pomocy próbkowej aktywacji definicji prostych całego umysłu, by przez ‹moduł L› również aktywować bieżąco przechowywane, niezaakceptowane historie zablokowanego ‹modułu P›. W syndromie ‚szklanego’ oka prawe oko człowieka odpowiada ‹modułowi L›, a lewe – ‹modułowi P›.

Przykłady wizualnych diagnoz bez potwierdzenia w badaniu bezpośrednim

Po wizerunkach królów w ‟poczcie królów Polski” Jana Matejki

Ze względu na pojedyncze statyczne wizerunki — w sytuacjach niepewnych przyjąłem, że nie ma. Wizerunki oczywiście odnoszą się do chwili powstania portretu, a nie do całego życia.

• Mieszko II — oko lewe.
• Kazimierz I Odnowiciel — prawe.
• Bolesław II Śmiały — prawe i lewe.
• Władysław II Wygnaniec — lewe.
• Stefan Batory — prawe.
• Władysław IV — prawe.
• Jan III Sobieski — prawe.

Po fotografiach faszystów i komunistów II wojny światowej

Ten rozdział zawiera przesłanki do poszczególnych relacji z Republiką Federalną Niemiec, Republiką Austrii, oraz państwami historycznej koalicji faszystowskiej II wojny światowej. Jest natomiast zbyt niekompletny, niewystarczający do przesłanek relacji z Federacją Rosyjską.

⁂

W przesłaniu ogólnym ten rozdział jednoznacznie wskazuje odpowiedzialność bezpośrednią społeczeństw za II wojnę światową wbrew ograniczaniu jej do przywódców politycznych, i mimo ewentualnego zainicjowania tej wojny niejawnymi decyzjami wykorzystania sytuacji. Odpowiedzialność społeczeństw, które ukształtowały swoich późniejszych przywódców i zaakceptowały ich decyzje, gdyż wyrażały one postępowanie ludzi tych społeczeństw, a także tych społeczeństw, którym nie udało się uzyskać pierwszości władzy na czas tej wojny pod rządami własnych przywódców.

⁂

Zarówno Adolf Hitler jak i Józef Stalin posiadali wyraźny syndrom ‚szklanego’ oka dynamicznie zmieniający się na różnych zdjęciach z kolei ich życia. Otoczenie SS Hitlera oraz protoplasta Stalina — Lenin posiadali ustatyczniony syndrom ‚szklanego’ oka.

Syndrom lewego oka pojawia się już na zdjęciu Hitlera z czasów I wojny światowej, nie ma go jeszcze na zdjęciu z ok. powyżej 10 lat. Później dołącza syndrom prawego oka mający stan przeważnie głęboki. Czasem syndrom prawego oka ustępuje do stanu bardzo łagodnego, ale pojawia się na nim obraz braku rozumu (lekkiego szaleństwa) wynikający z braku odpowiedniego leczenia ‹modułu L› będącego przez większość czasu w stanie zablokowanej swobody organizacji wiedzy (dezintegracja). Na jednym zdjęciu — zachowanym przypuszczalnie podczas wypoczynku letniego — widać syndromy ‚szklanego’ oka samoistnie ustępujące do spokoju (braku zaangażowania przy braku depresji). Syndrom prawego oka posiadał dużo większy kontrast natężenia a braku niż syndrom lewego oka, który też był dynamiczny.

Syndrom lewego oka pojawia się na więziennej, ewidencyjnej fotografii Stalina. Później zaistniała zamiana na syndrom prawego oka. Ostatecznie stale występuje statyczny syndrom lewego oka. W porównaniu do syndromu lewego oka Hitlera — odmiana syndromu lewego oka Stalina jest silniejsza, ponieważ pojawia się również zez pionowy (międzyoczna desynchronizacja do góry w patrzeniu poziomym), który powstał w wyniku usiłowań świadomego blokowania ‹modułu P› przy pomocy zamykania (obracania gałki ocznej źrenicą do góry) tylko lewego oka podczas normalnego patrzenia. Syndrom prawego oka występuje w nikłym stopniu, a zamiast niego jest obraz nie tylko braku rozumu, ale także pewnego rodzaju rozpasania instynktu. Lenin na zdjęciu spotkania ze Stalinem posiada tylko statyczny syndrom lewego oka.

Obaj tzw. zbrodniarze od czasu pełnej dojrzałości społecznej mieli widoczne na twarzach głębokie choroby umysłu w połączeniu z szybkością przebiegu myśli związanych z procedurami działań człowieka czyli obserwacją otoczenia (patrz: zdjęcie spotkania Stalina i przywódców państw zachodnich, gdzie Stalin jak dzikie zwierzę patrzy w bok i w dół ze wzrokiem szukania ofiary), kojarzeniem zwyczajów i polowaniem na ludzi. Nie może to być nazwane mądrością, ale specjalizacją morderczą powstałą z zablokowania w dużym stopniu umysłu do postaci drapieżnego zwierzęcia w ludzkim ciele, jednak bez polowania dla pożywienia, ale w celu eliminacji obecności innych ludzi, co musiało wynikać z wcześniejszej ‚tresury’ obrazem społeczeństwa przemocy podczas uzyskiwania dojrzałości społecznej. Na twarzach wykonawców pośrednich i bezpośrednich poleceń dokonania zbrodni oraz na twarzach ofiar widać tego samego typu objawy syndromu ‚szklanego’ oka, ale zależne od sytuacji. Co oznacza, że realizacja ideologii faszystowskiej i komunistycznej przebiegała nieodrębnie od umysłu ofiar, czyli nie tylko zabijała życie ludzi, ale zabijała umysł tej ogromnej liczby ofiar, które przeżyły i mimo upadku ustroju państwowego nie wiadomo, czy żyją czy tylko ich ciało jeszcze funkcjonuje, ale umysł jest prawie martwy i tak samo destrukcyjny jak napiętnowanych zbrodniarzy.

Stąd ukazuje się rzeczywistość tamtych zbrodni, których II wojna światowa nie była zakończeniem, ale była wprowadzeniem w zakresie zaawansowania do tego czasu nie znanym, i do dzisiaj nadal trwa w postaci nazwanych lub jeszcze nie nazwanych globalnych totalitaryzmów. Syndrom ‚szklanego’ oka jest dostrzegalny na twarzach wielu ludzi, którym wydaje się, że żyją zgodnie z normami społecznymi, moralnością, a skrywają swoje prywatne zbrodnie, których wcale nie musieli chcieć nazwać. Tych ludzi od Stalina i Hitlera różni tylko to, że nikt jeszcze nie chce się nimi posłużyć. Nie chroni ich postępowania potępianie wizerunków zbrodniarzy wojennych jako ludzi, symboli zbrodniczych ideologii ani ewentualne prześladowanie ludzi za syndrom ‚szklanego’ oka, który jest niczym więcej niż symptomem choroby umysłu. Bo zbrodniarze to tylko ludzie użyci przez ludzi do realizacji zbrodni, które ci ludzie chcą mieć, mimo że nie potrafią ich zrozumieć.

Obecne czasy

Syndrom ‚szklanego’ oka można zauważyć na twarzach niektórych zawodowych polityków Unii Europejskiej niebędących jednocześnie szefami rządów państw, na twarzach niektórych prezenterów i reporterów anglojęzycznych telewizji oraz na twarzach niektórych dyktatorów lub terrorystów arabskich w czasach końca ich władzy.

Ostrzeżenie

Informacje dotyczące diagnozy oraz diagnozy przez rozpoznanie syndromu ‚szklanego’ oka są przeznaczone wyłącznie dla lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę umożliwiającą zrozumienie sensu opisywanych czynności i ich znaczenia. Pozostałe informacje są możliwe do zrozumienia przez każdego człowieka w celu dokonania samodiagnozy własnego umysłu.