‟overcq”

Język

Uaktualniany język polski

Język polski, jaki był używany w połowie lat ʼ90 XX w., jest wyjściowym, do którego to uaktualnienie się odwołuje, ale na nim nie opiera, nie przejmuje kompletu niedookreślonych reguł, lecz z nich korzysta dla zauważenia takiej postaci języka, jaka była widoczna wprost w rozmowie. Wynikiem uaktualnienia nie ma być definicja obowiązującej formy języka polskiego, ale otwarty standard użycia w komunikacji oficjalnej (może międzynarodowej) poszczególnych form gramatyki będących zawartymi w języku formami świata rzeczywistego zmodyfikowanymi o ograniczenia języka. Takie formy wyrażania nie wyliczają nigdy używanych w nich słów, lecz jedynie podają ich przykłady, pozostawiając zauważanej przez człowieka rzeczywistości sens użycia danego słowa w danej formie wypowiedzi.

Myśl jest zapisywana w sposób postępujący przez umieszczanie samodzielnych elementów gramatycznych, w których kolejność wewnętrznych elementów jest odwrócona, by wyodrębnić granice, gdy język nie ma wstępnie zdefiniowanej listy słów: zdania, otoczone podrzędnymi centralne części zdania będące w formie przyrostkowej, wyrazy będące w formie przedrostkowej, rdzenie słów. Przykład:

Generowanie i interpretacja wypowiedzi następuje równolegle w kolejnych fragmentach wypowiedzi, które są w różnych etapach kompletności złożeniowej lub rozłożeniowej. Trudności interpretacyjne wynikają z użycia kolejnego elementu alternatywnie, co wymusza miejscowe przedłużenie etapu interpretacji na kolejny element, który za chwilę zostanie pocięty na elementy, i zaburza proste schody zaawansowania etapu kolejnych fragmentów wypowiedzi. Elementy alternatywne gubią wyraźne granice podczas interpretacji i wymagają utrzymywania specjalnych znaczników, kotwic podrzędności danego fragmentu.

Pokazane powyżej postępujące i nawarstwiające generowanie wypowiedzi w języku polskim umożliwia wypowiadanie się przy posiadaniu niekompletnego zbioru słów w połączeniu z ich odmianami przyrostkowymi. Umożliwia też nie opisaną wprost w wypowiedzi, ale wynikającą z jej sensu rzeczywistego, redefinicję słów w trakcie wypowiedzi, rozmowy. Gramatycznie można wypowiedzieć każdy bezsens, ponieważ nie ma reguł określających, które brzmienie, wyraz, jest używane do nazwania danej rzeczy z rzeczywistości. Taki bezsens jest nazywany bełkotem, gdy odbiorca nie może jakkolwiek sensownie zinterpretować wypowiedzi, a zwany jest manipulacją znaczeniami słów, gdy są one użyte do nazwania czegoś innego niż jest w rzeczywistości. Natomiast redefinicja słowa użyta zgodnie z potrzebą zrozumienia wypowiedzi przez odbiorców jest nie tylko dozwolona, ale jest jedną z podstawowych reguł języka polskiego. Można ją rozumieć tak samo jak tworzenie nowego słowa w językach w pełni syntetycznych, ale w języku polskim, który z projektu jest językiem nie w pełni syntetycznym, tworzenie znaczenia nie odbywa się przez definiowanie nowego słowa jako złożenie słów podstawowych. Nowe znaczenie powstaje w wyniku opisu danego słowa w kontekście wypowiedzi przez opis rzeczywistości, która je otacza, słowami już znanymi. Czyli w języku polskim nie ma błędnego założenia, które jest w językach syntetycznych, że język jest równoznaczny z rzeczywistością nawet wtedy, gdy okazuje się, że rzeczywistość jest sprzeczna z językiem i nie jest definiowalna w danym momencie. W języku syntetycznym nie można wyrazić tego, jaka rzeczywistość w danej chwili jest, ponieważ taki język poszukuje konkretnego słowa i zanim je znajdzie, chwila mija, a w języku polskim można opisać rzeczywistość, stosując słowa wyrażające to, co jest zauważane, zbliżając się do właściwego znaczenia. Jest to ogromna siła języka ludzkiego, która pozwala każdemu człowiekowi nim mówiącemu wyrażać to, co poznał, ale nie nabył o tym wiedzy od innych. I jest to też otwarta droga dla oszustów i kłamców, którzy symulując poznawanie rzeczywistości i jej opis w języku — zmyślają manipulacje znaczeniami lub formami słów. Jednak kłamliwą wypowiedź można udowodnić, ponieważ sens wypowiedzi w języku polskim odnosi się wprost do rozumienia rzeczywistości przez danego człowieka, którą ta wypowiedź opisuje. W języku angielskim punktem wyjścia do wypowiedzi jest byt, który zachowuje się w określony sposób i to się opisuje, że coś się dzieje. W języku polskim punktem wyjścia jest to, jak ja, mówca, rozumiem rzeczywistość, i jeśli chcesz mnie zrozumieć, to nie potrafisz tego zrobić bez własnego doświadczenia tej rzeczywistości, o której piszę po polsku, by słownie tylko ją poznawać wzajemnie o to, co ja poznałem, a ty nie, i odwrotnie. Język polski jest językiem wyrażania kreatywnego, a nie językiem przyporządkowania się do bytu, mimo że może być degradacyjnie używany masowo w drugim wymienionym celu.

Uzupełnienie lub korekta pisowni wyrazów

W obecnym czasie powszechnie używany zapisywany język polski zawiera dużo poważniejsze błędy niż te z obszaru tzw. ortografii, związanej z literami alfabetu występującymi tylko w języku polskim, ale źródła błędów zapisu w języku polskim są dość proste do zrozumienia. Podczas gdy błędy ortograficzne (nie gwarantowanie, ale) podpadają pod korektę z powrotem do wyrazów, które zamierzał ktoś zapisać, a użył błędnej ortograficznie formy wyrazu — ponieważ te błędy są w obszarze niewykorzystanej gęstości informacji, którą tutaj są zdefiniowane w języku wyrazy względem możliwych do utworzenia fonetycznie zestawień liter — to na przykład błędy niewłaściwego stosowania‐niestosowania odstępu w tekście zmieniają często sens wypowiedzi na inny, a stosowane stale tworzą bezsens, dowolność nierozumienia mimo czytania.

Wyjątkowe formy ortograficzne niektórych wyrazów przeszkadzają w swobodzie syntezy wyrazów, integracji ze stosowanym językiem wyrażania. Pozostałe, a właśnie opisywane tutaj, powszechne w obecnym czasie błędy zapisu powstały, jak się wydaje:

Żeby naprawić te proste reguły tworzenia wyrazów wypowiedzi, które w ten sposób zostały uszkodzone w stosowanym zapisie języka polskiego, trzeba starać się pisać łącznie wszystkie wyrazy, które samodzielnie obecnie nie mają żadnego znaczenia, dostosowując odpowiednio fonetyczne przedrostki tych połączonych wyrazów, oraz łącznie pisać z wyrazem ‛nie’ (negacji) te wyrazy, które mają znaczenie rzeczownikowe lub stanu trwałego. Wtedy pozostaną tylko pojedyncze zaszłości, które nie wiadomo, jak pisać, a nie są zgodne z tymi regułami, np. “na wprost”.

Oto całość stosowanych form wyrazów uzupełniających do znanych reguł:

Korekta interpunkcji

Podstawową zasadą interpunkcyjną w języku polskim jest nieużywanie znaków przestankowych do wyodrębniania wymowy zdań. Znaki te służą wyłącznie do oznaczania podziałów gramatycznych, bez których zdanie zostałoby zrozumiane opacznie względem jednoorzeczeniowego zdania prostego wiążącego wszystkie wyrazy związkami najbliższymi w danej, użytej odmianie fleksyjnej. Teksty prawne, w których zastosowano znaki interpunkcyjne do wymuszania — jakkolwiek nikłej — jednoznaczności zamiast budowania kontekstu rozumienia przy pomocy zdań — nie są zgodne z opisywanymi tutaj zasadami interpunkcji. Do wyodrębniania tekstu służy jego ułożenie graficzne i format znaków — w najprostszym ujęciu przykładem jest poezja wierszowana.

Czyli znaki interpunkcyjne służą do oznaczania podziałów gramatycznych zdań pełnych, zdań podrzędnych i list punktowanych, sąsiadujących jednego rodzaju — wyrażeń zdania, wyrażeń specjalnych takich jak cytaty, nazwy własne, czy skróty, oraz wymuszanych podziałów gramatycznych, do czego należą zdania wtrącone, wskazania właściwych, będących intencją autora, związków gramatycznych w sytuacjach wieloznacznych gramatycznie z powodu rozbudowanego zdania. Powyższe wyliczenie zastosowań jest osadzone na wiedzy o analizie składniowej zdań, jednak podczas tworzenia zdań używa się prostego podziału‐syntezy: • albo dany znak interpunkcyjny służy w danym miejscu do obejmowania jakiejś części zdania z początku i z końca, • albo służy do rozdzielania odrębnych części zdania.

Czyli znakami interpunkcyjnymi oznacza się łączenie lub dzielenie wyrazów, które składają się w wyrażenia ciągłej wypowiedzi prozą. Nie będę tutaj określał, jak należy budować wypowiedzi w języku polskim, ponieważ zakładam, że ich autor nabywa tę wiedzę razem ze swoim życiem jako potrzebę przekazu innym rozumiejącym ten język tego, co uważa za istotne, w sposób, który uważa za odpowiedni. Tutaj opisuję sposoby oznaczania i rodzaje wyrażeń językowych, których wygodnie jest używać, ponieważ reprezentują jakąś formę łączenia lub dzielenia, która jest rozumiana powszechnie i sama w sobie nie zawiera znaczenia, które autor wypowiedzi buduje z jej użyciem, ale te formy części wypowiedzi nie podlegają podziałowi hierarchicznej analizy zdania: na przykład wypowiedzenia zakończone kropką nie zawsze znajdą się w całości na jednej stronie karty, a nie zostawia się pustej przestrzeni na jej końcu, jeśli nie trafiło się jednocześnie na koniec akapitu.

Zrozumienie wypowiedzi napisanej z użyciem znaków interpunkcyjnych o opisywanym tutaj zastosowaniu opiera się na posiadaniu w momencie czytania w umyśle pojęć, które reprezentują sens czytanej wypowiedzi, lecz wcale nie zostały nazwane w tej wypowiedzi i wcale nie muszą być nazywalne w sposób odtwarzający ze słowa dane pojęcie. (O czym już pisałem w innym artykule[ref.] w związku ze sposobem czytania moich tekstów.) Ten rozumiany sens wypowiedzi wskazuje dalszy sens, który został zbudowany formami słów. Jeśli jest to moja wypowiedź, to opowiada ona o związkach jakichś rzeczywistych bytów względem czegoś, w czymś, do czegoś, ale niekoniecznie – bytów jednostkowych, które często błędnie nazywane są tymi konkretami, o których się mówi, lecz – bytów kontekstowych, które występują nie w związku z właściwością ilości (ani jakości), ale w związku z ich istnieniem opisywanym przez kontekst bytów nienazwanych (przez człowieka).

Znaki interpunkcyjne

Powszechnie znane i zapisane zasady pisowni języka polskiego z podanego czasu oznaczone są w tekście: ‘zpjp’.

Kiedy kropka na końcu

Koniec wyrażenia tekstowego oznacza się kropką wtedy, gdy tworzy ono wypowiedzenie gramatyczne, a tworzy ono takie wtedy, gdy nie jest wyrażeniem rzeczownikowym w mianowniku, które nie jest traktowane jako podmiot wypowiedzenia.

Dokumentacja robocza

            Inne pozostałe: ✓.:?!=≈+×÷±²³%°′″
            Jeszcze nie opisane: ¿? ¡!

Odsyłacze

Roboczy układ klawiatury polskiej z ‛alt’