W rzeczywistości kapitalizm bez dbania o jakość prowadzi do niszczenia świata.
Ludzie kierują się niższą ceną i większym zyskiem. Jeśli mieliby pełną swobodę w kapitalizmie, to taki system odwzorowywałby świat przyrody, gdzie zwierzęta się pożerają i konkurują o zasoby, a także masowo wymierają, gdy brak zapasów żywności lub utrata środowiska życia. Ponadto nie ograniczony kapitalizm jest źródłem wojen gospodarczych.
I nie całkiem odnosi się to do własności. W systemie komunistycznym wymiana dóbr jest ukryta i sterowana centralnie, w systemie kapitalistycznym jest jawna, przedstawiana w postaci pieniądza. Więc system kapitalistyczny dokładniej odwzorowuje w mechanizmach świat człowieka, ale ulega spekulacjom wartości pieniądza. W systemie komunistycznym własność jest zabroniona, a w systemie kapitalistycznym jest wyrażana wartością pieniądza, która ma znaczenie tylko w wymianie własności, ponieważ dla właściciela jego własność jest niepowtarzalna.
Masowa produkcja przy kierowaniu się minimalizacją kosztów, do czego prowadzą reguły kapitalizmu zachęcające klienta do kupna towaru lub usługi, opiera się na formowaniu kształtu bez dbania o strukturę produktu. Podczas gdy dziko rosnąca roślinność buduje swoją strukturę według określonego programu, nie dla zysku. Więc sterowana pieniądzem produkcja nie odwzorowuje świata przyrody, lecz jego zdegenerowaną postać.
Stąd potrzebne są oddolne starania, dbanie o programy życia. Natomiast jest to czynione w społeczeństwie osobowo wychowywanym, w społeczeństwie zgodnym kulturowo. Ponadto nie wiadomo, jak w systemie władzy oddolne starania miałyby zapewniać jakość, jeśli byłaby ona negowana odgórnie.