- • Nie wolno informacji pobranej do umysłu jako poznawanie do ‹pamięci historii obrazów zmysłów› odtwarzać bez udziału reguł rzeczywistości w ‹pamięci programów›.
- • Nie wolno informacji pobranej do umysłu jako rozpoznawanie do ‹pamięci programów› odtwarzać bez prawdy poznania w ‹pamięci historii obrazów zmysłów›.
Punkt ten jest bardziej podstawowy niż odpowiedzialność za szkodzący czyn, gdy w umyśle nie było odpowiedniego mu poznania.
Wykładnia
Reguły rzeczywistości w ‹pamięci programów› są niedoskonałą wiedzą danego człowieka o tym, jak rzeczywistość przemienia się w swoich bytach. Prawda poznania w ‹pamięci historii obrazów zmysłów› jest pamięcią niepełnego doświadczenia rzeczywistości przez danego człowieka.
Przestępstwo jest dokonane, gdy tak odtworzona informacja dotarła do innych osób, i jest odpowiedzialnością przed każdą z tych osób na gruncie niezamienialnej prawdy. O zaistnieniu przestępstwa decyduje informacja obecna w umyśle poszczególnej osoby, a jest ona równoważna postępowaniu tej osoby: • postępowaniu zamierzonemu obecnemu w ‹pamięci programów›, • postępowaniu rzeczywistemu zachowanemu w ‹pamięci historii obrazów zmysłów›.
Przykłady przestępstw
Odtwarzanie czyichś zauważonych fragmentów emitowanej informacji w celu zwrócenia uwagi tej osoby fałszywym upodabnianiem się w obrazie — zamiast zawołać tę osobę po imieniu, jeśli takie zawołanie nie jest nadużyciem ze względu na wcześniejsze przestępstwo. Takie zachowanie nie jest przestępstwem, jeśli osoba naśladowana jest w przyjaźni z osobą naśladującą i oczekuje takiego zachowania w związku z ich pamięcią wspólnych doświadczeń rzeczywistości, by dzięki temu uzyskać głębszy sens rozumienia rzeczywistości.
Przedstawianie swoich poznanych reguł rzeczywistości w sposób narzucający odtwarzanie obrazów, które służyły do utworzenia tych reguł.