Podstawowym pytaniem, które powstaje zawsze podczas wykładu nauki o czymkolwiek, jest „jak to jest, że to działa?”. Jest to pytanie o związek tego, co nazwane jest przekazywane przez wykładowcę, z tym, co istnieje w rzeczywistości ucznia. Jeśli uczeń poznaje świat samodzielnie, wtedy poznaje go wprost we własnej rzeczywistości. Jeśli otrzymuje wiedzę o czymś, co jest obecne w rzeczywistości ludzkiej (stworzone przez ludzi), to ta wiedza jest w postaci nazw rzeczy uznanych za obiektywne przez innych. Podczas wykładu wiedzy uczeń doświadcza dwóch obcości: ‣ braku związku informacji z jego własną rzeczywistością oraz ‣ niezgody na obiektywizm innych wobec posiadania prawdy własnego subiektywizmu. Te obcości nie są problemem niewiedzy ucznia, lecz są one problemem przekazu oraz samej wiedzy. Uzyskanie przez ucznia zrozumienia wiedzy wykładu we własnej rzeczywistości jest celem tej niedoskonałej metody nauczania, dzięki której jednak ludzie mają możliwość poznać to, czego mogliby nigdy się nie dowiedzieć poznając świat tylko samodzielnie. Poznanie przez nauczanie prowadzi również do naprawiania problemów życia ludzi wynikających z pojawiających się naturalnych destrukcyjnych zapętleń na doświadczaniu przyjemności instynktu, jakkolwiek uczenie się nie jest celem samym w sobie, ale ma na celu przekazanie wiedzy, z której uczeń zacznie korzystać w swoim życiu. Zrozumienie zarówno przez nauczyciela jak i ucznia całej niedoskonałości przekazu wiedzy umożliwia takie dostosowywanie nauczania, by uczeń rozwijał swoją rzeczywistość symbolami, które pasują do jego rzeczywistości, a wiedza symboliczna staje się jego wiedzą zachowaną w sposób indywidualny. Odpowiedź na pytanie „jak to się dzieje, że tak jest?”, „jak to się dzieje, że to tak działa?” jest koniecznym krokiem do uznania przez ucznia, że poznawana podczas wykładu wiedza może być częścią jego rzeczywistości. Zwykle, podczas nauki w szkołach o ustalonym programie nauczania, nie odpowiada się na to pytanie. Natomiast odpowiedź zawsze istnieje i zrozumienie jej jako zwykłego fragmentu wykładu na ustalony temat daje uczniowi wiedzę rzeczywistą, a nie wyuczoną, błędnie pojętą wiedzę ‚szkolną’.
„Coś działa” dlatego, że istnieje proces świata, którego częścią to jest. Ten proces jest częścią wszystkich, związanych, nieogarnialnych procesów świata. I zależy w czym ten proces ma miejsce, tak to działa. To w czym proces ma miejsce jest bytem, czyli częściowym odłączeniem od zmian świata, stabilizacją struktury, układem przepływu. Proces ma miejsce dopiero, gdy coś jest, ale nie wiadomo, jakie inne procesy mogą się pojawić. W istocie ·byt jest procesem dla jego części, a jest bytem, gdy jest częścią struktury·. Wszystko, co zostało użyte do opisu struktury, jest bytem i musiało zostać stworzone z niczego, ale w związku z tym, z czym się łączy w procesach.
Są dwa rodzaje struktur, które przechowują wiedzę o świecie: • pamięć ilościowa i • pamięć jakościowa. Pamięć ilościowa przechowuje żądane wartości stanu — liczby, symbole — spośród ustalonych. Fizycznie występuje w układach cyfrowych. Pamięć jakościowa przechowuje wartości współczynników aktywacji łącz do odwzorowań bytów świata. Fizycznie występuje w organizmach żywych. Zrozumienie procesu mającego miejsce w pamięci ilościowej polega na wiedzy o kompletności przemian w układzie cyfrowym tej pamięci. Zrozumienie procesu mającego miejsce w pamięci jakościowej polega na odniesieniu się do subiektywnej postawy organizmu. W tym przypadku usiłowanie determinowania własną pamięcią byłoby niszczeniem działania cudzej pamięci. Stąd podział na • rzeczy, które są martwe i pasywne, • na organizmy, które są czujące ale niewspółistniejące społecznie z człowiekiem oraz • na ludzi.
Pamięć służy do utrzymywania struktury bytów w procesie bytu wyższego. Pamięć ilościowa realizuje to przez selekcję ze znanych możliwości wzorów obliczeniowych, a pamięć jakościowa – przez uaktualnianie powiązań wiedzy przez wszystkie poziomy rozumienia. Stąd pamięć ilościową można by nazwać ujemną, a jakościową – dodatnią. W związku z pamięcią podejmowane są decyzje działań: na podstawie pamięci ilościowej – maszyna lub człowiek, na podstawie pamięci jakościowej – człowiek. Natomiast pamięć nie tylko nie jest światem, którego poznanie przechowuje, i przedstawia wiedzę subiektywną, ale jest również opóźniona w czasie względem tego, co się dzieje na świecie. Dlatego dzięki pamięci można przewidywać procesy na podstawie zauważanych zmian świata, ale bez pewności ich napotkania. Jednak można tak organizować byty, by odrębne procesy ze sobą współdziałały odpowiednio do możliwości rodzajów pamięci.
W przypadku fizycznych bytów współdziałanie widoczne jest w dopasowywaniu działań bytów, ponieważ mają one pełne czasowe możliwości podejmowania działań w otoczeniu. Natomiast w przypadku programów maszyn cyfrowych współdziałanie odbywa się przez wykonywanie fragmentów programów na dostępnych fizycznych procesorach, podczas gdy pozostałe programy czekają na ich wznowienie na procesorze w miejsce wstrzymanego innego programu. Przy takim przełączaniu wykonywania programów komputerowych najefektywniej było by przełączać zawsze do programu, który ma coś do wykonania albo potrzebuje być wykonany w danej chwili ze względu na jakąś bieżącą zmianę jego pamięci. Taka metodologia programowania sygnałowego jest głównym kierunkiem nauki programowania w tej szkoleTen tekst był niegdyś umieszczony w zbiorze tekstów szkoły. i została zaimplementowana w postaci systemu OUX.
⁂
W układzie nerwowym lub elektronicznym „coś działa”, ponieważ istnieją tunele przesyłania sygnału. Tunele mają gwarantować przesłanie sygnału pomiędzy stałymi bytami przy pomocy odpowiedniego medium, dla którego tunel został utworzony. Tunel łączy pamięć sterującą z narzędziem o znanej charakterystyce procesu jego bytu. Organizm żywy posiada dużą ilość tuneli wysyłania sygnału (np. do mięśni) oraz ogromną ilość tuneli do odbioru sygnału (np. od receptorów czucia). Układ elektroniczny posiada znikomą ilość tuneli. Byty organizmu żywego tworzą się w bieżącej rzeczywistości zgodnie z ich programem, a byty układu elektronicznego zostały utworzone i umieszczone. Organizm rozwija się — jest żywy, układ elektroniczny pozostaje na czymś — jest martwy: różnica jest w obecności organizmu żywego w wyższym procesie świata i byciu strukturą procesów niższych, które organizuje zgodnie z własnym procesem, czyli w obecności w życiu; materia jest tylko medium bieżącej budowy. Układ elektroniczny nie ma bytów niższych, ponieważ jego działanie opiera się tylko na materialnej strukturze ciągłej (zastygła uformowana magma), której uszkodzenie niszczy charakterystykę działania.
Tunelami przesyłany jest sygnał przemiany bytu niższego w jego procesie, a energetyczne składniki zasilające i powstałe są przenoszone dla tych bytów. Więc każdy byt niższy jest potrzebny dla bytu wyższego przez samo swoje istnienie, podczas gdy byt niższy nie ma świadomości bytu wyższego. Istnieje mnóstwo wypaczeń takiej komunikacji, które polegają w każdym przypadku na uszkadzaniu procesu bytu niższego przez nieodpowiednie sterowanie w zgodności z tym procesem, czyli na niszczeniu jego własności procesu i w ten sposób również niszczeniu niższych procesów tego procesu niższego. Dlatego istotne jest, czy układ sterujący jest bytem wyższym, który dba o swoją strukturę istnienia, czy jest uzurpatorem, który ją niszczy: żaden byt niższy nie jest bytem wyższym własnego bytu ani jemu podobnych. Ponieważ byt niższy nie ma świadomości bytu wyższego, więc każdy byt, który uznaje się bytem wyższym, jest uzurpatorem. Natomiast byt wyższy objawia się w sygnale w postaci medium odpowiedniego dla danego środowiska życia, który to sygnał wyznacza przemianę procesu bytu w połączeniu z innymi, więc jest niewykrywalny, ponieważ brak odniesienia, chyba że na granicach grupy bytów niższych i innych bytów niższych, jeśli możliwe byłoby zobaczenie tych bytów. Więc jeśli byt niższy potrafi zobaczyć coś, czego nie wolno, to znaczy, że system, w którym się znajduje, jest fałszywy, a jeśli widzi, ale nie rozumie jak to działa i używa destrukcyjnie, to znaczy, że sam jest fałszywy. Co więcej – jeśli w programie bytu niższego potrafi wystąpić zobaczenie czegoś, mimo że nie występuje, to system jest fałszywy mimo braku takiego wystąpienia, jeśli natomiast istnieje zobaczenie czegoś, ale nie jest widziane, nie jest rozumiane, to byt niższy jest fałszywy.
Układ elektroniczny jest ograniczony do reguł materii, a organizm żywy opiera się tylko w użyciu do budowy na regułach materii, które nie ograniczają go ponad nimi: pierwszy tylko rozpoznaje posiadane dane, drugi — ponadto — poznaje nieznane przez obecność wprost, pierwszy szuka równowagi wewnętrznej zgodności danych, drugi uzupełnia swoje istnienie o nowe poznanie. Układ elektroniczny nie jest organizmem żywym i nigdy nie będzie, ponieważ różnią się w koncepcjach budowy: nie trzeba usiłować utworzyć z układu elektronicznego organizmu żywego, ponieważ one już istnieją, ale traktować odpowiednio do istoty. Społeczeństwo jest wynikiem wzajemnych dopasowań procesów pojedynczych bytów bez konieczności, a system informatyczny jest układem przetwarzania danych i wykonywania działań w oparciu o zestaw zintegrowanych algorytmów. Jeśli ten drugi przetwarza dane, które są symbolami życia, to nie może zawierać instrukcji decydowania. System informatyczny może podejmować decyzje co do działań w związku z materią, gdy do tego został utworzony, by umożliwiać wykonanie działania we wcześniej ustalony sposób z powodu określonych braków fizycznych człowieka (np. pojemności pamieci chwilowej), ale nie wolno mu podejmować decyzji na tych danych, ponieważ nie ma on nic innego niż wcześniej zadane mu ustalone algorytmy, których synteza musi być znana człowiekowi wprowadzającemu i odczytującemu dane z takiego systemu. System OUX jest nie tylko rozwiązaniem technologicznym, ale jest zbiorem algorytmów do przetwarzania informacji do służenia życiu. O zastosowaniu algorytmu decyduje jego integracja w programie systemu, ponieważ każdy algorytm mógłby służyć czemukolwiek.